تفسیر قرآن کریم – استاد حاج ابوالقاسم| جز بیست و دوم

«الكلم الطیّب» همان شهادت به توحید و رسالت و ولایت است كه در روایات مصادیق آن، اذكارى چون «لا اله الاّ اللّه و سبحان اللّه و…» مطرح شده است. «یبور» از «بوار» و «بائر» به معناى كسادى زیاد و هلاكت است. براى این آیه ى شریفه معانى دیگرى نیز قابل بیان است: 1- كلام نیكو به سوى خدا بالا مى رود، ولى عمل صالح به آن رفعت و درجه مى بخشد. 2- سخن نیكو هم خودش بالا مى رود و هم كارهاى خوب را بالا مى كشد. كفّار، یا عزّت را در دلبستگى به اشیاى مادّى مى جویند، «و اتّخذوا من دون اللّه آلهة لیكونوا لهم عزّا»(563) و یا آن را از وابستگى به این و آن طلب مى كنند. «أیبتغون عندهم العزّة»(564) و حال آنكه عزّت تنها نزد خداوند است. «فللّه العزّة جمیعاً» 563) مریم، 81. 564) نساء، 139.

1- عزّت واقعى، نزد خداست، نه پیش مردم. «فللّه العزّة جمیعا» 2- عزّت واقعى، در سایه ى ایمان و عمل صالح است. «فللّه العزّة جمیعا… الكلم الطیّب و العمل الصالح» 3- میان عقیده با عمل رابطه ى تنگاتنگ است و در یكدیگر اثر مى گذارند. «العمل الصالح یرفعه» 4- راه مؤمنان كه عزّت را از طریق ایمان و عمل صالح مى جویند، راه رشد و تكامل است. «یصعد – یرفع» و راه دیگران كه عزّت را از طریق فریب و نیرنگ مى خواهند محو و هلاكت است. «یبور» 5 – هیچ كس با نیرنگ و گناه به عزّت نمى رسد. «یبور»