تفسیر مقام معظم رهبری

«اُمّة» از ریشه ى «اُمّ» به معناى چیزى است كه دیگرى را به خود ضمیمه مى كند. به هر جماعتى كه داراى نوعى وحدت و اشتراك باشند، امّت گفته مى شود. این كلمه 52 بار در قرآن آمده است. «طاغوت» براى مبالغه ى طغیان بكار مى رود. در قرآن به شیطان، ستمگران و مستكبران و بت ها، كه مایه ى طغیان و نافرمانى خدا هستند، «طاغوت» گفته شده است. این كلمه هم در مورد مفرد بكار مى رود «یكفر بالطاغوت» و هم در مورد جمع «اولیائهم الطاغوت» خداوند اسباب هدایت را براى تمام مردم فرستاده است، «بعثنا فى كلّ اُمّة رسولاً» امّا گروهى مى پذیرند و هدایت مى یابند، «فمنهم من هدى اللَّه» و گروهى انكار كرده و گمراه مى شوند. «منهم من حقّت علیه الضلالة» پس هدایت از اوست، ولى گمراهى از ماست. مثال جالب: زمین كه به دور خورشید مى چرخد، همواره بخشى از آن رو به خورشید و روشن است و بخشى پشت به خورشید و تاریك است. مى توان گفت: هر نورى كه زمین دارد از خورشید است، امّا هر تاریكى كه زمین دارد از خود اوست. به هر حال خداوند، ضلالت را به خود نسبت نمى دهد، مگر آنكه انسان خود زمینه ى آن را فراهم كرده باشد، مانند آیه ى «یضّل اللَّه الظالمین» خداوند ستمگران را گمراه مى كند وآیه «ومایضلّ به الاّ الفاسقین» خداوند جز فاسقان را گمراه نمى كند.

1- بعثت پیامبران، مخصوص نژاد و منطقه و قبیله ى خاصى نبوده است. «بعثنا فى كلّ امّة رسولاً» 2- دعوت به توحید و دورى از طاغوت، در رأس برنامه پیامبران بوده است. «اعبدوا اللَّه واجتنبوا الطاغوت» 3- خداپرستى با پذیرش سلطه ى طاغوت ها و ستمگران، نمى سازد. «اعبدوا اللَّه واجتنبوا الطاغوت» 4- با عبادت و اتصال به خدا